تحلیل قابلیت اطمینان سازه های بتن آرمه با در نظر گرفتن عدم قطعیت

امروزه، تحلیل دینامیکی افزایشی (ida) یک ابزار موثر برای کمک به تحلیل دینامیکی غیر خطی در دستیابی به عملکرد لرزه ای سازه ها است. روش انتخاب زمین لرزه در روند انجام تحلیل دینامیکی افزایشی برای دستیابی به پاسخ تاریخچه زمانی قابل اطمینان قابل اهمیت است. روش های متفاوتی برای انتخاب زمین لرزه در کتاب ها و گزارش های فنی موجود است. اخیرا در جامعه مهندسی توجه خاصی به معرفی یک خصوصیت طیف پاسخ یک درجه آزادی به عنوان شکل طیف، شده است که به عنوان بخشی از این پایان نامه است. الگوریتم طیف میانگین شرطی (cms) به عنوان نسخه ای معمول از شکل طیف برای انتخاب زمین لرزه های مناسب مورد نظر می باشد. در روش cms، اپسیلون در پریود مورد نظر (t*)، به عنوان پارامتر اصلی شدت زمین لرزه، به اپسیلون سایر پریودها همبسته شده و یک طیف میانگین اصلاح شده به عنوان مبنای انتخاب زمین لرزه تولید می شود. محاسبات این روش بر اساس بزرگا و فاصله غالب (m و r میانگین) در فرایند تفکیک خطر لرزه ای احتمالاتی می باشد. ارزیابی عملکرد لرزه ای سازه ها و تئوری قابلیت اعتماد نقشی اساسی در ضوابط طراحی سازه ها ایفا می کنند و تحلیل و طراحی سازه ها بر مبنای نظریه قابلیت اعتماد که شاخه ای از تئوری عمومی احتمالات است، در سال های اخیر توجه بسیاری را به خود جلب نموده است. در این پایان نامه شاخص اعتماد سازه ها برای تمامی سطوح (بصورت توام) و نیز هر یک از سطوح عملکردی به صورت مجزا ارزیابی می شود. روش های ارزیابی عملکرد لرزه ای سازه ها بر مبنای تئوری قابلیت اعتماد و تحلیل های دینامیکی غیرخطی به برآورد سه مدل آماری منحنی خطر لرزه ای، نیاز و ظرفیت برمبنای جابجایی غیرخطی وابسته اند. جهت برآورد نیاز لرزه ای از طریق تحلیل های دینامیکی روش های متفاوتی وجود دارد که در این مطالعه از روش های پارامتریک قانون توان، نیمه پارامتریک نوارهای پاسخ چندگانه، شبه پارامتریک جهت درنظر گرفتن اثرات فروریزش، منحنی های خطر پاسخ حاصل از حل انتگرال عددی و منحنی خطر پاسخ تمام پارامتریک استفاده می شود. در این پایان نامه 40 قاب بتنی مسلح منظم و نامنظم (نامنظمی هندسی در ارتفاع) که بر مبنای ویرایش های سوم و چهارم آیین نامه 2800 ایران طراحی شده اند، جهت ارزیابی سطوح عملکردی بهره برداری بی وقفه، ایمنی جانی و آستانه ی فروریزش، با در نظر گرفتن عدم قطعیت های مبانی و تصادفی مورد استفاده قرار می گیرند. هر یک از سطوح عملکردی بوسیله ی متغیرهای سازه ای نیاز و ظرفیت که از طریق تحلیل های دینامیکی افزایشی تعیین می شوند، در چارچوب احتمالاتی نیاز و ظرفیت ضریب دار، تحت اثر دو مجموعه رکورد که به شیوه های سنتی و cms انتخاب شده اند، مورد ارزیابی قرار می گیرند.